Pita Vreugdenhil penseelt met grote precisie

EMST – Goed dat je mensen blij kunt maken. Ze heeft het wel eens geprobeerd, in haar beginperiode: impressionistisch te schilderen. ‘Maar het zit niet in me,‘ weet Pita Vreugdenhil. ‘Hier -ze wijst naar de olieverfschilderijen- word ik het meest door geboeid.‘ Ze heeft zich in haar atelier omringd met een wand vol recent werk, het resultaat van een zomer lang schilderen.

Een kan, een fles, vruchten, groenten, boeken. De compositie, de vorm, de kleur, de glans: zo nauwkeurig mogelijk worden ze neergezet op doek of paneel. Elk spikkeltje op een vrucht, elke minieme kleurnuance op een eierschaal, elke plooi van de stof die als ondergrond dient, elk barstje in een schotel.

Haar atelier is ingericht op een ruime zolderverdieping van de woning in Emst. Twee grote dakramen op het noorden. De één verlicht een stilleven van een grijze ketel en geelgroene kweeperen, de ander haar schildersezel waarop hetzelfde tafereel op doek is opgezet.

Daar zit ik. Ik werk alleen bij daglicht. In de zomermaanden heb ik dus de grootste productie. Dan kan ik wel tot tien uur ‘s avonds doorwerken. In de winter is het licht soms om drie uur al niet voldoende meer.

Ze zit er vrijwel elke dag, zeven dagen per week. ‘Het is gedrevenheid‘, verklaart ze zelf. ‘Alle dagen ga ik met plezier naar boven. Je hebt iets in je hoofd wat je wilt verbeelden en dat wil je dan af zien. Ik ben vaak met twee, drie schilderijen tegelijk bezig. Want je kunt niet steeds aan hetzelfde stuk werken. Olieverf droogt langzaam.‘

VOORKEUR
Stillevens hebben verreweg haar voorkeur. ‘Vroeger deed ik ook wel landschappen en bloemen. Maar voor landschappen moet je buiten werken en dan komen er altijd mensen bij je staan. Verschrikkelijk vond ik dat. Stillevens kun je lekker binnen doen. Muziekje erbij. En ik vind het leuk om te doen. Oud porselein, glas, of tin zijn mooi om te schilderen. Fruit ook. Daar zit zoveel kleur in. Er is zo veel moois om te schilderen. Eigenlijk is alles boeiend.‘

Je moet een mooie compositie maken. Daar werk ik heel lang aan. Zo‘n stilleven moet rust uitstralen. Als het niet precies goed staat, zit er onrust in en dat zit dan ook in het schilderij.

Pita Vreugdenhil beleeft niet alleen zelf veel voldoening aan het schilderen. Kunstliefhebbers doen dat ook; haar werk is geliefd. Dat een wand in het atelier volhangt met het werk van de afgelopen zomer is van korte duur. ‘Ik heb het speciaal vastgehouden voor de Open-Atelierdagen. Wat er overblijft, gaat daarna weg, naar een kunstbemiddelaar. Twee, drie weken later is het waarschijnlijk verkocht. Het is eigenlijk niet aan te slepen. En ik heb veel opdrachten.‘ Ze zegt het met licht verholen trots.

‘Lucratieve dagen‘, schroomt ze niet te vertellen over de atelierdagen. Maar dat niet alleen. De grote belangstelling doet haar goed. ‘Vorig jaar 350 mensen. Vooral dat directe contact met de mensen is zo leuk. Als ik schilderijen via de kunstbemiddelaar verkoop, of tijdens een tentoonstelling weet ik niets van de koper. Een enkele keer vragen mensen me te komen kijken hoe het werk hangt. Ik ga altijd kijken. Dan weet ik wat voor mensen het hebben gekocht.‘

Maar hier, tijdens de atelierdagen, heb ik direct contact met de mensen. Dat vind ik het belangrijkste aspect van de atelierdagen. Je hoort hoe ze het vinden en ik vertel iets over de techniek of geef uitleg op vragen.

Hoe grif haar schilderijen ook van de hand gaan, een deel houdt ze zelf. ‘Van elk jaar iets. Zo leg ik een eigen collectie aan. Voor mezelf en voor de kinderen. De rest gaat weg. Meestal zie ik het nooit meer terug. Soms na een jaar nog even als er een eindvernis overheen gaat. Dat kan een schilderij eeuwen mee. Ik heb wel een fotoarchief van het werk. Zo‘n driehonderd schilderijen. Gek idee eigenlijk. Je laat best veel na.‘

Met kerst krijg ik wel eens een kaartje: we genieten elke dag weer van uw schilderij. Dat geeft een goed gevoel; dat mensen blij zijn met wat jij gemaakt hebt. Terwijl het voor mij geen moeten is. Ik ben gewoon lekker bezig.