Podiumplek
Erfurt – De ‘groten’ stonden plots voor hem in de rij. Om hem de hand te schudden. Te feliciteren. De familie Veldkamp stond erbij en keek er glunderend naar. Die gekke André Vreugdenhil naar het Europees allround kampioenschap in Erfurt komen om een stabiel toernooi te rijden. Om zich, als het allemaal heel erg mee zou zitten, eventueel te plaatsen voor het wereld-kampioenschap straks in Heerenveen. En dan zomaar opeens op het podium staan. Brons op de 500 meter, tweede zelfs na twee afstanden. “Lachen”, bulderde de Westlander. “Dit is gewoon te gek, 37,15 op de sprint, een nieuw Belgisch record, een medaille, als debutant, wie had dat nou verwacht? Niemand”. Toch droomde Vreugdenhil stilletjes al dagen van zo’n uitschieter. En toen zijn Russische ploeggenoot Kibalko tijdens het ontbijt ijskoud tegen hem zei ‘Jij wordt derde op de 500 meter, achter Andersen en Breuer’, lag hij er zelfs wakker van. ‘”Lul toch niet zo stom joh’, zei ik tegen hem, maar ik bleef er aan denken. En die mafkees kreeg nog helemaal gelijk ook”. Dat André Vreugdenhil een sterke jongen is, was bekend. Dat hij aanleg voor het schaatsen had ook. Niet voor niets werd hij in 1997 op het WK voor junioren tweede, achter Jelmer Beulenkamp. Maar daarna verdween hij weer in de anonimiteit. Vreugdenhil kwijnde weg bij Rintje Ritsma, zocht zijn heil in de ploeg van Luud Augustinus, maar telkens weer waren er blessures of ander ongemak.
