Liesbeth Vreugdenhil-Bos “stap voor stap afscheid nemen”

Liesbeth Vreugdenhil-Bos maakte al op jonge leeftijd kennis met Alzheimer; haar moeder was slechts 59 jaar toen de diagnose jong dementerend werd gesteld.
Liesbeth Vreugdenhil-Bos maakte al op jonge leeftijd kennis met Alzheimer; haar moeder was slechts 59 jaar toen de diagnose jong dementerend werd gesteld.
Liesbeth Vreugdenhil-Bos
Genealogiecode: ???
Door: Redactie
Bron: Familiestichting
Foto: Liesbeth Vreugdenhil-Bos

In 1992 merkte Liesbeth Vreugdenhil-Bos uit Bleiswijk voor het eerst dat haar moeder wel wat vergeetachtig werd. Volgens de huisarts was er niks aan de hand. Toch bleek haar moeder – 59 jaar oud toen – jong dementerend. “We waren er vroeg bij.”

Liesbeths moeder is eind 2007 overleden, 15 jaar nadat de diagnose jong dementerend werd gesteld. “In 1992 woonde ik nog thuis, was 20 toen. In goed overleg met de huisarts is mijn moeder voor een uitgebreid onderzoek naar de Geheugenpoli in Amsterdam geweest een soort second opinion. Daar bleek dat haar geheugen onder het niveau van haar leeftijd lag.” Reden om haar moeder te stimuleren om de cursus geheugentraining te volgen, vooral om te leren vaste patronen en geheugensteuntjes in haar dagelijkse leven in te bouwen.

Lotgenoten
In 1996 wordt haar vader getroffen door een spierverlammende ziekte, waardoor hij voor 24 uurs-zorg naar een verpleeghuis moet. Vlak daarna gaat Liesbeth – als laatste van acht kinderen – het huis uit. “Het klinkt gek, maar om haar te helpen moest ik haar in de steek laten. Zolang ik thuis woonde, zou mijn moeder geen hulp kunnen krijgen. Maar het was zwaar, ik moest me echt het huis uit duwen. Natuurlijk zocht ik haar heel vaak op. En dan merkte ik dat eenvoudige huishoudelijke klusjes, koffie zetten bijvoorbeeld, een probleem werden. Als ik weer wegging, vroeg ik me telkens weer af hoe het daarna met haar zou zijn.” In 1999 overlijdt haar vader. Haar moeder blijft, met de nodige hulp, zorg en dagbesteding, zelfstandig wonen.

Afscheid
In 2002 besluiten de kinderen moeder in een verpleeghuis te laten wonen. In de jaren daarna moet Liesbeth steeds meer afscheid nemen van haar moeder.
“Alzheimer is sowieso stap voor stap afscheid nemen. Dat het zo lang nog goed ging, komt omdat we er vroeg bij waren. Maar Alzheimer laat zich niet tegenhouden. Ze herkende me op een gegeven moment niet meer als ik langskwam. In 2005 ben ik getrouwd. Ze was er, maar kende me niet meer.” Twee jaar later, eind 2007, overlijdt haar moeder in het verpleeghuis – een ‘verdrietige opluchting’. “Het verdriet overheerst in het begin. Ik heb wel veel steun aan het Alzheimer Café, waar ik sinds 2000 ook actief in ben als vrijwilliger. Op deze manier kan ik iets positiefs met deze ziekte doen.
Natuurlijk, het gemis blijft. Ik kan moeder niet meer opzoeken, heb nauwelijks moeder-dochter gesprekken met haar kunnen voeren. Dat mis ik, ik mis haar, de vrouw die me heeft gevormd tot wie ik nu ben. Maar voor mijn moeder moet het een opluchting zijn geweest. Ze was klaar, het was mooi geweest.”
Dementie, wat komt er bij kijken?

Dit is het vijfde artikel in een maandelijkse reeks verhalen over dementie.
Dementie treft niet alleen degene die de ziekte heeft, maar ook de omgeving. Dementie is een verzamelnaam van aandoeningen. In alle gevallen gaat het geestelijk functioneren geleidelijk achteruit. Het bekendste kenmerk is dat het geheugen minder wordt. Maar ook het taalvermogen of het besef van tijd en andere vermogens worden minder. Volgens schattingen hebben in Nederland op dit moment zo’n 220.000 mensen dementie; 12.000 daarvan zijn jonger dan 65.